Οι προβληματισμοί του Αναστάση και το θαύμα ... πρόσφατης ανάστασης νεκρού!

Οι προβληματισμοί του Αναστάση και το θαύμα ... πρόσφατης ανάστασης νεκρού! ...Αδυνατώ να ερμηνεύσω με τη λογική όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα (28/07/2013 10:37)

Του Διονύση Μακρή      ΜΕΡΟΣ ΣΤ   Η συνάντηση του Αναστάση με τον Λυκούργο αλλά και ο διάλογος που διημείφθη ήταν προφανές ότι τον είχε προβληματίσει. Κι αυτό γιατί έμεινε πλέον προσηλωμένος στο τιμόνι και φαινόταν πολύ σκεπτικός καθώς οδηγούσε προς το Δομοκό! Ο Μανώλης τον παρακολουθούσε διακριτικά και τον ρώτησε αν ένιωθε κουρασμένος για να τον αντικαταστήσει στο τιμόνι. Εκείνος απάντησε αρνητικά. Η Σοφία είχε κλείσει τα μάτια και λαγοκοιμόταν. Οι στροφές άλλωστε ανέκαθεν την ζάλιζαν. Μόλις προσπεράσαμε το προσκύνημα της Αγίας Αικατερίνης ο Αναστάσης γύρισε και με κοίταξε και είπε: - Νιώθω μετά τη συνάντηση και με τον Λυκούργο, ότι ο Θεός με κάθε τρόπο μου απευθύνει πρόσκληση. Γιατί δεν μπορεί μετά τόσα και τόσα χρόνια που είχα να δω τον σχεδόν αδιάφορο με το Θεό συμμαθητή μου εκείνος να μου μιλά για θαύματα που δηλώνουν την παρουσία Του. Αισθάνομαι πολύ περίεργα. Αδυνατώ όμως να ερμηνεύσω με τη λογική όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Πρώτα ο περίεργος παπάς που με ένα απλό τηλεφώνημά μου αποκαλύπτει τα εσώψυχά μου εντελώς ξαφνικά και αλλάζει τα δεδομένα. Μετά εσύ που μιλάς για έναν διαφορετικό κόσμο και εκδηλώνεις θέσεις και απόψεις που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ. Ακόμη το ταξίδι στ’ Άγραφα, η συνάντηση με τον Λυκούργο και η συζήτηση που διαμείφθηκε δείχνουν ολοφάνερα πως κάτι καλό γίνεται, κάτι που μ’ έχει ως επίκεντρο! Δεν σου κρύβω πως θα ήθελα στ’ αλήθεια να πιστέψω ότι όλα αυτά ήταν απλώς τεχνάσματα της τύχης και συγκυρίες της καθημερινότητας. Η αλήθεια πάντως είναι ότι δεν είναι... Κάτι λοιπόν παράξενο συμβαίνει στο περιβάλλον μου και ενώ είμαι το επίκεντρο αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω! Μπορείς να με καταλάβεις; - Ναι σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί πριν από οκτώ περίπου χρόνια έζησα και εγώ μία ακριβώς παρόμοια κατάσταση! Ήταν τότε που όλα γύρω μου με έσπρωχναν σε έναν άγνωστο κόσμο, έναν κόσμο υπέροχο, φανταστικό που δειλά-δειλά άρχισα να αποκαλύπτω. Έναν κόσμο που το θαύμα, όπως σωστά είπες αποτελεί απλή καθημερινότητα, έτσι ώστε να το προσπερνάς λες και είναι κάτι φυσιολογικό. Να παρακαλείς τον Χριστό να γιατρέψει τον τάδε η τον δείνα και Εκείνος αμέσως να το πράττεις. Μέσα στον κόσμο αυτό, στον κόσμο της ορθόδοξης πίστης και του ορθοδόξου βιώματος οι νόμοι της φύσης και η λογική δεν ισχύουν. Γιατί πως είναι λ.χ. δυνατόν να σκάβεις μέσα σε τρία μέτρα χιόνι και να βγάζεις τρία τριαντάφυλλα σε υψόμετρο 1500 μέτρων για να στολίσουν την εικόνα της Παναγίας μας! Πως είναι δυνατόν να βρέχει καταρρακτωδώς και εσύ ενώ περπατάς δίπλα στο γέροντα χωρίς καν ομπρέλα, να μένεις παντελώς στεγνός! Καλέ μου φίλε εξομολογητικά σου λέω πως για πρώτη φορά στη ζωή μου αν και σπούδασα θεολογία συνειδητοποιούσα την έννοια της Εκκλησίας, κατανοούσα τι σημαίνει νόμος του Θεού, διαπίστωνα την απέραντη αγάπη του για τον άνθρωπο. Είναι τόσο το εύρος της αγάπης του Χριστού, που όταν αρχίσεις και τη βιώνεις, τότε ζεις και βιώνεις αυτό που έζησαν οι Απόστολοι στο όρος Θαβώρ, στην Μεταμόρφωση του Χριστού. Μόνο και μόνο ότι ο Δημιουργός και Κύριος του Αμπελώνα, δηλαδή του πλανήτη γη σε κατέστησε εργάτη του και σου εμπιστεύθηκε την καλλιέργεια του αρκεί για να απευθύνεις αδιαλείπτως ευχαριστίες και δοξολογίες. Έφθασα στο σημείο να βιώσω στα χρόνια αυτά την προτεραιότητα της εν Χριστώ σωτηρίας στη ζωή του ανθρώπου. Ακόμη και το θαυμαστό γεγονός ανάστασης νεκρού έζησα αυτά τα χρόνια! Πέρασε όμως πολύς καιρός καλέ μου φίλε για να καταλάβω ότι ο Θεός δεν έχει εγκαταλείψει τον κόσμο. Αντιθέτως εμείς εγκαταλείψαμε Εκείνον επιδιώκοντας να πάρουμε τη θέση Του. Πέφτουμε στην παγίδα που έστησε ο Αντίδικος στον Αδάμ και την Εύα, μπλεκόμαστε στα δίκτυα της αράχνης και βιώνουμε τον αργό θάνατο... - Σοβαρά μιλάς; Είδες με τα μάτια σου ανάσταση νεκρού; Αναρωτιέμαι γιατί δεν διαδόθηκε κάτι τέτοιο; Δεν το πήραν είδηση τα τηλεοπτικά κανάλια. Πότε έγινε αυτό; Είναι πραγματικά φοβερό γιατί δεν σου κρύβω πως πίστευα ότι τα θαύματα και οι αναστάσεις νεκρών ήταν μόνο στα χρόνια του Χριστού και των Αποστόλων. Και αναρωτιόμουν γιατί δεν συνεχίστηκαν... Μάλιστα μόλις προχθές με βασάνιζε αυτή η σκέψη και μου προκαλούσε αμφιβολίες πολλές... - Ειλικρινά Αναστάση, όλα αυτά που έγιναν στην εποχή του Χριστού γίνονται και σήμερα, σε τόπους φυσικά που βασιλεύει η πίστη, η νηστεία, η αγάπη, η ανιδιοτέλεια, η ειλικρίνεια, η ταπείνωση και η προσευχή. Πόσα και πόσα τέτοια θαύματα έζησαν οι χριστιανοί κοντά στους μεγάλους γέροντες της εποχής μας, τον π. Πορφύριο, τον π. Ιάκωβο, τον π. Παϊσιο, τον π. Αμβρόσιο ακόμη και στον καλό μας τον παππούλη μας που σήμερα πάμε να συναντήσουμε. Προσωπικά έζησα στο χωριό μου, παρουσία του π. Ιακώβου και της κάρας του Οσίου Δαυίδ μία πρωτοφανή αλλαγή του καιρού, που έδωσε τέλος σε πολύμηνη ξηρασία. Και η αλλαγή των καιρικών φαινομένων αφορούσε αποκλειστικά και μόνο την περιοχή του χωριού μου. Κάτι αντίστοιχο έκανε και ο προφήτης Ηλίας αλλά και πολλοί άγιοι. Επίσης είδα τυφλό ψυχικά, έναν παντελώς άθεο να ανακαλύπτει το φως του Χριστού μέσα στο κελί του γέροντα Παϊσίου. Ώρες ολάκερες μπορώ να σου περιγράφω θαυμαστά γεγονότα αγίων γερόντων. Όμως, Αναστάση μου οι γέροντες ειλικρινά δεν νοιάζονται για τα θαύματα, τα προσπερνούν γιατί επιδιώκουν να ζουν μέσα στην αγάπη του Χριστού! Εμείς κολλάμε σαν βδέλλες στο θαύμα για να στηρίξουμε την πίστη μας η και ενίοτε να την αποδυναμώσουμε... - Πες μου για την Ανάσταση νεκρού και αυτά τα συζητάμε άλλη ώρα. - Για τον αληθινό Χριστιανό, για τον άνθρωπο που αφιερώνει εξ ολοκλήρου τη ζωή του στον Χριστό, γι’ αυτόν δηλαδή που μοναδικό μέλημα του είναι η σωτηρία της ψυχής του αυτό που είναι αδύνατο για τους άλλους είναι δυνατό! Αρκεί πίστη ίσα με έναν κόκκο σινάπεως, δηλαδή το μικρότερο σπόρο για να μετακινήσεις ολάκερο βουνό... Ο Άγιος Μάρκος ο Αθηναίος, το βίο του οποίου γράφει ο Άγιος Σεραπίων μας δείχνει πόσο εύκολα γίνονται τα πράγματα, όταν είσαι κοντά στον Χριστό. Δυστυχώς όμως εμείς Τον έχουμε λησμονήσει η τον χρησιμοποιούμε κατά βούληση. Οι παντός φύσεως κρίσεις δεικνύουν απλά πως είμαστε μακριά από τον Χριστό! Και όσο είμαστε μακριά Του δεν βλέπουμε καμιά σωτηρία, όσο και οι πολιτικοί μας να αγωνίζονται να μας πείσουν περί του αντιθέτου... Το γεγονός λοιπόν που θα σου εξιστορήσω αφορά μία απλή γυναίκα με μεγάλη πίστη στον Χριστό. - Ενθουσιάζομαι Μανώλη να ακούω γι’ αυτό το θαύμα. Ειλικρινά παρακαλώ τον Χριστό να μου δώσει έστω κι ένα μικρό μέρος μίας τέτοιας πίστης, είπε η Σοφία που μόλις ξύπνησε. - Νόμιζα αδελφούλα πως κοιμόσουν βαριά! - Κοιμόμουν αλλά είχα τα αυτιά μου ανοικτά και σας άκουγα. Και τώρα που άκουσα πως θα αναφερθεί στο γεγονός της ανάστασης, το οποίο έχω ακούσει και παλαιότερα από τον Μανώλη δεν μπορούσα να μείνω κοιμισμένη... - Σε μία πρωτεύουσα νομού της Θεσσαλίας ζούσε μία χήρα γυναίκα με τον 42χρονο γιο της! Ο άντρας της είχε χτυπηθεί από την επάρατο νόσο, τον καρκίνο και κοιμήθηκε εν Κυρίω πριν από κάμποσα χρόνια. Αυτή η πιστή γυναίκα διατηρεί εδώ και πολλά χρόνια μαζί με τον γιο της μία πνευματική σχέση με τον παππούλη στ’ Άγραφα! Πριν λοιπόν από λίγα χρόνια η γυναίκα και ο γιος της ετοιμάζονταν να γιορτάσουν την Ανάσταση. Συγκεκριμένα ήταν Μ. Σάββατο γύρω στις 8 το βράδυ, όταν ο 42χρονος γιος της άρχισε να δυσκολεύεται στην αναπνοή του και να μην αισθάνεται καλά. Η μητέρα του ανήσυχη τηλεφώνησε σ’ έναν γνωστό της γιατρό στο νοσοκομείο και του περιέγραψε τα συμπτώματα! Εκείνος κατάλαβε πως η κατάσταση είναι σοβαρή και της είπε πως σε λίγα λεπτά θα βρίσκεται στο σπίτι. Πράγματι μέσα σε πέντε λεπτά περνούσε το κατώφλι του σπιτιού. Όταν πλησίασε το γιο που ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ διαπίστωσε ότι δεν ανέπνεε. Άρχισε τότε να του κάνει μαλάξεις στο στήθος. Έπειτα από αρκετά λεπτά κατάλαβε πως ήταν μάταιη κάθε προσπάθεια και πως ο γιος της πέθανε. Η γυναίκα παρακολουθούσε με αγωνία τις προσπάθειες του γιατρού και δεν μιλούσε, μόνο έκλαιγε... Τελικά ο γιατρός της αναφέρει πως πρέπει να καλέσει ασθενοφόρο να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο, προκειμένου να εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου και να ενημερώσει τους οικείους της. Μέσα στη θλίψη της και στον πόνο απώλειας του γιου της η χαροκαμένη μάνα βρήκε τη δύναμη να τον παρακαλέσει να μην τηλεφωνήσει. «Γιατρέ επειδή σε λίγες ώρες θα γιορτάσουμε την Ανάσταση θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μην ανακοινώσουμε ακόμη τίποτε. Θα καλέσω το ασθενοφόρο μόλις επιστρέψω από την Εκκλησία. Δεν θέλω αυτή τη μέρα της χαράς να αναστατώσω τους συγγενείς μου»! Ο γιατρός την κοίταξε και έγνεψε καταφατικά στην πρότασή της. Στη συνέχεια έσκυψε και πάλι πάνω στον ασθενή και τον επανεξέτασε. «Κυρά ........... ο γιος σου έφυγε από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Γνώριζα ότι έπαιρνε χάπι πιέσεως αλλά δεν μου είχε παραπονεθεί ποτέ για κάτι άλλο. Ξέρεις πάντα υπάρχει κίνδυνος εμφράγματος στους ευτραφείς και ειδικά σ’ αυτήν την ηλικία»! Η κυρά ......... σκούπισε τα δάκρυά της και συνέχισε να χαϊδεύει το κεφάλι του γιου της χωρίς να μιλά. Ο γιατρός έφυγε ευχόμενος καλή ανάσταση. Καλή ανάσταση είπε και εκείνη! Είχε περάσει σχεδόν μία ώρα και η καημένη μάνα συνέχιζε να κρατά πότε το κεφάλι και πότε το χέρι του γιου της. Κάποια στιγμή γυρίζει το κεφάλι της προς την εικόνα της Παναγίας μας που δέσποζε μαζί με την εικόνα του Χριστού στο εικονοστάσι της. Κάρφωσε το βλέμμα της πάνω Της και την κοιτούσε για λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να μιλά. Στη συνέχεια της λέει: «Γλυκιά μου Παναγία, μάνα είσαι και εσύ και γνωρίζεις τον πόνο μου. Διώξε μου τη θλίψη και βοήθησε με σήμερα να γιορτάσω μαζί σου την Ανάσταση του υιού σου, του Χριστού μας! Δεν είμαι χαζή για να χάσω το φως της Αναστάσεως. Έχω άλλωστε μέρες από αύριο να κλάψω το δικό μου το γιο»! Αυτά είπε η χαροκαμένη μάνα. Σκέπασε το γιο της, ντύθηκε γιορτινά, λαμπριάτικα και λίγο πριν τις 11 έφυγε για την Εκκλησία, αφού προηγουμένως κλείδωσε. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτε, αφού το πρόσωπό της έλαμπε από το αναστάσιμο φως. Όταν γύρω στις 2:30 ο ιερέας βγήκε να κοινωνήσει τους λιγοστούς πιστούς που παρέμειναν στην αναστάσιμη Θεία Λειτουργία η χαροκαμένη μάνα είδε το γιο της να πλησιάζει για να κοινωνήσει. Αρχικά πίστευε πως ονειρεύεται. Γνώριζε καλά πως ο γιος της ήταν νεκρός στο σπίτι. Ξανακοίταξε καλά και εκείνος τότε της χαμογέλασε και πήγε κοντά της. Η πιστή αυτή γυναίκα τότε λιποθύμησε και ίσα που πρόλαβε ο γιος της να τη συγκρατήσει. Όλοι πίστεψαν πως η λιποθυμία προήλθε από τη νηστεία της σαρακοστής. Ωστόσο, ο γιος της που την κρατούσε έσκυψε μόλις η μάνα του συνήλθε και της είπε ψιθυριστά: «Μάνα η θερμή προσευχή σου συγκίνησε τον Χριστό και την Παναγία μας! Με έστειλαν πίσω. Μη φοβάσαι ο νεκρός γιος σου είμαι και αναστήθηκα...» Εκείνη τον αγκάλιασε και τον φιλούσε. Μόλις μάλιστα συνήλθε και στάθηκε στα πόδια της πήγε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και με δάκρυα στα μάτια έλεγε μόνο «ευχαριστώ, ευχαριστώ»! Μάνα και γιος επέστρεψαν σπίτι και έφαγαν τη μαγειρίτσα. Την επομένη κάλεσαν και πάλι το γιατρό. Εκείνος κυριολεκτικά τα έχασε μόλις είδε ολοζώντανο το γιο της. «Μα πως, τι έγινε»; ψέλλισε με δυσκολία. «Γιατρέ ο Χριστός και η Παναγία έκαναν το θαύμα τους», είπε η κυρά ...... και του εξήγησε με το νι και με το σίγμα τι ακριβώς είχε συμβεί. Εκείνος τότε από φόβο τους συμβούλευσε να μην πουν τίποτε γιατί θα κινδύνευε να τον βγάλουν τρελό. Επιπλέον έδιωξε πλέον κάθε αμφιβολία που είχε και αποφάσισε να μεταβεί στ’ Άγραφα στον παππούλη μας να του ανακοινώσουν το θαυμαστό αυτό γεγονός. Ο ταπεινός γέροντας τους συμβούλευσε να μην αναφέρουν σε κανένα τίποτε γιατί όχι μόνο θα τους αμφισβητήσουν αλλά θα τους περιπαίξουν ακόμη και οι οικείοι τους. Δεν είχε και άδικο ο γέροντας! πετάχθηκε και είπε η Σοφία   (συνεχίζεται)      Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013