Έφυγε ο π. Κύριλλος, ο ηγούμενος της Μονής Οσίου Δαυίδ!

Έφυγε ο π. Κύριλλος, ο ηγούμενος της Μονής Οσίου Δαυίδ!

Ο βαρύς σταυρός και το φως της Ανάστασης!

(02/05/2012 19:30)

Ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα το 1986 το μεσημέρι περνούσα το κατώφλι της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ μετά από πολύωρο κοπιαστικό περπάτημα 10 περίπου χιλιομέτρων από το χωριό μου τις Ροβιές. Στην είσοδο του μοναστηριού υποδεχόταν όπως πάντα ο μακαριστός γέροντας Σεραφείμ τους ελαχίστους λόγω της ώρας προσκυνητές.

 - Χριστός Ανέστη! Άργησες και ο γέροντας Ιάκωβος σε περιμένει μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο!

 Ξαφνιάστηκα προς στιγμήν. Και αυτό γιατί δεν είχα πει σε κανέναν ότι θα πήγαινα στο μοναστήρι.

- Αληθώς Ανέστη, είπα και έσκυψα να ασπαστώ το χέρι του.

- Πήγαινε να προσκυνήσεις την κάρα του Οσίου Δαυίδ και μετά πήγαινε γρήγορα στην τραπεζαρία γιατί ο γέροντας σε περιμένει να γευματίσετε.

Πίστευα πως θα με περνά για κάποιον άλλον προσκυνητή -φιλοξενούμενο της Μονής και δεν έδωσα σημασία. Κατευθύνθηκα στο Καθολικό της Μονής, όπου με περίμενε με την Κάρα του Αγίου ο παπά-Κύριλλος. Χριστός Ανέστη, Διονύση. Άργησες... Αληθώς Ανέστη πάτερ Κύριλλε! Έλα να προσκυνήσεις γιατί ο γέροντας Ιάκωβος σε περιμένει.

Για δεύτερη φορά ξαφνιάστηκα αλλά ένας απλός συλλογισμός με καθησύχασε. Φαίνεται πως με είδαν που κατέβαινα από το ασκητήριο του Οσίου Δαυίδ, στο οποίο έμεινα σχεδόν δύο ώρες και με περίμεναν, σκέφτηκα. Τράβηξα λοιπόν προς την Τράπεζα της Μονής.

Εκεί συνάντησα τον γέροντα Ιάκωβο να στέκεται όρθιος και να περιμένει. Παρατήρησα πως στο τραπέζι υπήρχαν ήδη δύο πιάτα.

-Έλα να φάμε Διονύση. Έπλυνα γρήγορα τα χέρια μου και κάθισα δίπλα του. Εκείνος με παρατηρούσε συνεχώς. Έκαμε την προσευχή και ευλόγησε την τράπεζα και άρχισα να τρώγω. Κάποια στιγμή ο π. Ιάκωβος παίρνει το κομμάτι το αρνί από το πιάτο του και το έβαλε στο δικό μου. Δεν το είχε καν αγγίξει.

-Μα γέροντα!

-Τρώγε έκανες τόσο δρόμο να έρθεις. Είσαι κουρασμένος...

Έκανα υπακοή. Έπειτα από λίγο ήρθε κοντά μας και ο π. Κύριλλος.

- Να μοιάσει γέροντα στον παππού του που έχει και το όνομά του, που έψαλλε στον Άγιο Δημήτριο, είπε και ρώτησε αν θέλουμε να μας ετοιμάσει καφέ.

- Ένα καφεδάκι θα το έπινα! είπε ο γέροντας Ιάκωβος.

 Σε λίγο ο π. Κύριλλος έφερε τρία φλιτζανάκια καφέ συνοδευόμενα από το παραδοσιακό λουκούμι και το γλυκό του κουταλιού και κάθισε κοντά μας.

Ο π. Ιάκωβος με ρώτησε τι έκανα τόση ώρα στο ασκητήριο του Οσίου Δαυίδ. Η ερώτηση με ξάφνιασε για μία ακόμη φορά. Αναρωτιόμουν που γνώριζε πως έμεινα σχεδόν ένα δίωρο στη σπηλιά του Οσίου. Πίστεψα όμως, πως με είδε που κατέβαινα από το μονοπάτι γιατί όταν πήγα το καντηλάκι ήταν αναμμένο και απλώς συμπλήρωσα λίγο λαδάκι.

-Πάτερ Ιάκωβε, βρισκόμενος στο ασκητήριο του γέροντα Δαυίδ αναρωτιόμουν το βαρύ σταυρό που σήκωσε ο Άγιος. Παρακάλεσα το Χριστό και τον γέροντα Δαυίδ να με βοηθήσουν ώστε να σηκώσω και εγώ το δικό μου σταυρό προς δόξα Θεού. Μόνο το ρυάκι που ακούς και τα πουλιά που κελαηδούν αρκούν για να ταξιδέψεις με τη σκέψη σου στον ουρανό και να αναλογιστείς το πως θα είναι τα παραδεισένια τοπία. Καθισμένος στη σπηλιά δεν κατάλαβα το πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα.

-Βλέπεις πατέρα Κύριλλε που επιβεβαιώνεται η αγιότητα του χώρου. Και εμένα Διονύση μ’ αναπαύει να προσεύχομαι στο ασκητήριο του οσίου μας. Η παρουσία του γέροντος Δαυίδ ελαφρώνει το σταυρό μας, είπε τότε ο π. Ιάκωβος!

-Και τον φωτίζει γέροντα. Τον κάνει να λάμπει σαν το σταυρό των χριστιανών μαρτύρων και ομολογητών, συμπλήρωσε ο π. Κύριλλος!

- Είναι η προσευχή π. Κύριλλε που μετατρέπει το σταυρό σε φως Χριστού, το οποίο ακτινοβολεί μέχρι τον ουρανό. Τις προάλλες δεν μας έλεγε κάποιος προσκυνητής πως έβλεπε ένα φως να ανεβαίνει από εκεί και να φθάνει μέχρι τον ουρανό;

- Νομίζω λες τον κυρ-Γιάννη από την Αγία Άννα.

-Δεν θυμάμαι πως τον έλεγαν τον χριστιανό. Ξέρω όμως ότι η προσευχή λειτουργεί σαν το ηλεκτρικό ρεύμα που κάνει τον Χριστιανό να αστράπτει και να φεγγοβολά. Γαληνεύει το πρόσωπό του, ηρεμεί η ψυχούλα του, αφού διαλύεται ολοσχερώς το σκοτάδι. Η προσευχή είναι σαν τη λάμπα.

-Ναι γέροντα έτσι είναι! Όσο μάλιστα πιο δυνατή είναι η προσευχή τόσο πιο πολλά είναι τα Watt και η ισχύς του φωτός. Γι’ αυτό οι Άγιοί μας φεγγοβολούν σαν τους φάρους, έτσι ώστε να φωτίζουν τους χριστιανούς για να μην πέφτουν στις ξέρες και στα αγκάθια, συμπλήρωσε ο π. Κύριλλος!

- Είναι το φως της Αναστάσεως του Κυρίου μας, του Χριστούλη μας που μετατρέπει το σταυρό που κάθε άνθρωπος κουβαλά στη ζωή τούτη σε φωτεινό σύμβολο σωτηρίας. Άλλωστε ο καθημερινός αγώνας μας τη σωτηρία δεν έχει ως στόχο; Την ένωση με τον αγαπημένο Χριστούλη μας, που έχυσε το αίμα Του για εμάς! Αυτά δεν σας λένε και οι δάσκαλοί σας Διονύση στη Σχολή (ήμουν τότε τελειόφοιτος φοιτητής στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών);

-Ναι πατέρα Ιάκωβε, αυτά μας λένε αλλά με πιο πολύπλοκο και ακαταλαβίστικο θα έλεγα τρόπο. Εσείς και ο π. Κύριλλος τα λέτε πολύ πιο απλά και κατανοητά.

-Ε! εκείνοι είναι γραμματισμένοι εμείς περάσαμε δύσκολα χρόνια. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πείνα και την φτώχεια. Που να βρεθεί χρόνος για τα σχολεία και τα γράμματα. Πάλι καλά που μάθαμε λίγα κολλυβογράμματα και μπορούμε να διαβάζουμε λίγο για να υμνούμε τον Χριστό και την Παναγία μας. Να τους ακούς πάντως τους δασκάλους σου με προσοχή και να προσεύχεσαι για να σε φωτίζει ο Χριστός και να σε περιλούει με το αναστάσιμο φως.

-Να εύχεσθε και να προσεύχεσθε πάτερ, γιατί βράζει ακόμη το αίμα μας και πέφτουμε συνεχώς σε λάθη και αμαρτίες...

- Εύχομαι να έχεις πάντα αγκαλιά τον Χριστό μας. Εκείνος τότε θα αναλάβει να κουβαλά το φορτίο του σταυρού σου. Ούτε που θα καταλάβεις πότε και πως θα ανέβεις στο Γολγοθά για να ζήσεις μαζί Του την χαρμόσυνη αγγελία της ανάστασης. Με συγχωρείτε τώρα αλλά πρέπει να πάω λιγάκι να αναπαυτώ γιατί σε λίγη ώρα θα έχουμε τον Εσπερινό της αγάπης. Τι λες παιδί μου θα μείνεις;

- Όχι πάτερ! Θα το ήθελα πολύ αλλά γιορτάζει και ο πατέρας μου σήμερα, τον λένε Αναστάση και πρέπει να κατέβω στο χωριό.

-Καλά. Μην πας όμως τώρα από το μονοπάτι. Πάρε το δρόμο τον κανονικό και κάποιος χριστιανός θα βρεθεί να σε πάει στο χωριό.

Ο γέροντας Ιάκωβος τότε αποχώρησε και έμεινα για λίγα λεπτά με τον π. Κύριλλο, ο οποίος εκτελούσε και καθήκοντα Αρχοντάρη πολλές φορές. Αξίζει να σημειωθεί ότι επί σειρά ετών ο π. Ιάκωβος, ο π. Κύριλλος και ο π. Σεραφείμ αριθμούσαν την αδελφότητα της Μονής και υπηρετούσαν τον οίκο του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος.

-Γιατί π. Κύριλλε δεν έρχονται νέα παιδιά στο μοναστήρι και προτιμούν να μονάσουν στο Άγιο Όρος;

- Το εάν έρθει η δεν έρθει κάποιος το αποφασίζει ο Άγιος και όχι εμείς. Εκείνος ξέρει περισσότερο από εμάς τις ανάγκες του σπιτιού του. Εμείς απλοί εργάτες είμαστε και τον υπηρετούμε. Να τώρα είδε πως μεγαλώσαμε και λιγόστεψαν οι δυνάμεις μας και έστειλε νέα παιδιά να μείνουν μαζί μας. Έρχεται βλέπεις και πολύς κόσμος να προσκυνήσει τον Άγιο και δεν προλαβαίνουμε να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες. Να ο γέροντας δεν σταματά να εξομολογεί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχουν ανάγκη για βοήθεια οι καημένοι.

- Όλοι μας έχουμε ανάγκη πάτερ μου γιατί διανύουμε εποχές δύσκολες, εποχές που λυσσωδώς πολεμούν την Εκκλησία μας.

- Χρειάζεται ταπείνωση και υπομονή. Αυτές τις δύο αρετές εάν έχει ο πιστός δεν έχει να φοβηθεί τίποτε γιατί τότε το πηδάλιο της ζωής του το κρατά ο ίδιος ο Χριστός. Ακούς; Υπομονή και ταπείνωση. Δες τον γέροντα Ιάκωβο που έχει ζωστεί μ’ αυτές τις αρετές. Τον χαριτώνει ο Θεός και ο Άγιος Δαυίδ δεν του χαλάει χατίρι υλοποιώντας ότι του ζητήσει. Γι’ αυτό τον τελευταίο καιρό έχουμε πολλά θαύματα του Οσίου, στο μοναστήρι.

Από την ολιγόλεπτη συζήτηση καταλάβαινε κανείς όχι μόνο την αγάπη που υπήρχε μεταξύ των τριών ασκητών αλλά και την προσπάθεια του π. Κυρίλλου να ακολουθεί και να πατάει σταθερά πάνω στα χνάρια του γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη. Αυτή ακριβώς η επιλογή τον χαρίτωνε και οδήγησε τον π. Ιάκωβο πέντε χρόνια αργότερα στην απόφασή του να τον χρήσει διάδοχό του (1991).

Από το 1991 μέχρι και πριν από λίγες ημέρες όπου ο π. Κύριλλος έφυγε από τούτη τη ζωή για να ενταχθεί στην ουράνια Μονή του Αγίου πλέον στις συνειδήσεις όλων μας έχει να επιδείξει σειρά άθλων που ευαρέστησαν ανθρώπους αλλά και τον Θεό. Ανακαίνισε εκ βάθρων την Ιερά Μονή, έκτισε νέα κελιά, και παρεκκλήσια, ενίσχυσε την αδελφότητα, την επαιδαγώγησε προς αγιότητα κράτησε γερά το πηδάλιο της Ιεράς Μονής.

Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα είναι το πνευματικό έργο του κοιμηθέντος πλέον π. Κυρίλλου, του παππούλη, όπως συνήθιζαν να τον λένε οι πιστοί. Στο πετραχήλι του βρήκαν παρηγοριά και αναπαύτηκαν πολλές ψυχές. Εξομολογούσε από λίαν πρωί μέχρι αργά το βράδυ αναρίθμητους ανθρώπους. Δεν λογάριαζε κούραση. Οι συμβουλές του στήριξαν πολλές οικογένειες. Πολλά παιδιά απογοητευμένα και απελπισμένα βρήκαν στο πρόσωπό του την παρηγοριά του Χριστού, ανέκτησαν το θάρρος τους, αναπτέρωσαν τις ελπίδες τους για ζωή. Με τα φλογερά του κατηχητικά, κατανοητά και πάντα απλά κηρύγματα στήριζε ακόμη τους προσκυνητές, γαλουχούσε τους βιοπαλαιστές στο διάβα της ζωής τους. Η παρουσία του αποτελούσε για την Μονή αλλά και την Εκκλησία γενικότερα χαρμονή, ενθάρρυνση και παραμυθία. Πόσα και πόσα θαύματα έγιναν τα είκοσι σχεδόν χρόνια της ηγουμενίας του. Θαύμα ήταν και πως μέχρι τέλος δεν καταβλήθηκε από τις ασθένειες που τον ταλαιπωρούσαν με κορυφαία αυτή του ζαχάρου, του πάρκινσον και των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, αλλά όλα τα υπέμενε αγόγγυστα, με μεγάλη καρτερία και πολλή πραότητα, ωσάν άλλος να έπασχε! Ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι Δαυίδ και Ιάκωβος τον ενίσχυαν στον αγώνα του. Καθισμένος ακόμη και στο αναπηρικό καροτσάκι και με πυρετό πολλέρς φορές εξομολογούσε και έδιδε την ελπίδα του αναστηθέντος Χριστού στους χριστιανούς.

Πόσες και πόσες φορές εισήλθε στην εντατική και έμεινε εβδομάδες ολάκερες σ’ αυτή. Πήγαινε στον άλλο κόσμο και γυρνούσε για να συνεχίσει το έργο του. Συνεχής ήταν η δοξολογία του Θεού στο στόμα του. Σε όλες τις ταλαιπωρίες και τα «μαρτύρια» που υπέστη, με τα οποία εξαγιάστηκε έτι περισσότερο η απάντηση του ήταν πάντα μία: «Δόξα τω Θεω, είμαι πολύ καλά»! Κι αν καμμιά φορά τον ρωτούσαν: «γιατί γέροντα εσείς να ταλαιπωρείστε έτσι»;, η απάντησή του ήταν: «εγώ με το Θεό δεν τσακώνομαι.

Δίπλα του στεκόταν άοκνος συμπαραστάτης ο π. Γαβριήλ, ο νυν διάδοχός του και νέος ηγούμενος της παλαίφατης και γεραράς Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ. Τώρα εκείνος έλαβε `την εντολή να συνεχίσει το έργο του π. Κυρίλλου και του Αγίου Ιακώβου. Ανέλαβε βαρύ σταυρό στις πλάτες του. Το φορτίο του όμως απαλύνουν η παρουσία του Κυρίου μας και οι ικεσίες του Αγίου Ιακώβου, του π. Σεραφείμ και του π. Κυρίλλου που και εκ του ουρανού φροντίζουν με τον ίδιο ζήλο τον οίκο του Οσίου Δαυίδ του θαυματουργού. Ας είναι αιωνία η μνήμη του π. Κυρίλλου και ας είναι άξιος μιμητής τους και ο νέος ηγούμενος π. Γαβριήλ, ο οποίος μας δήλωσε σε τηλεφωνική μας επικοινωνία ότι οι θεοσημείες που επιτελεί από την περίσσεια της αγάπης του μετά την κοίμησή του ο μακαριστός άγιος Γέροντας Κύριλλος, όπως αυτές τις μαρτυρούν οι πιστοί, δείχνουν ότι όλοι μας αποκτήσαμε έναν εν ουρανοίς νέον παρακλήτορα και θερμό συμπαραστάτη, έναν ακοίμητο πρεσβευτή και ισχυρό μεσίτη προς τον Τριαδικό Θεό και την Κυρία Θεοτόκο.

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2012