alt
Εις  την πνευματικήν ζωήν, τόσον την ιδιωτικήν, όσο και την λειτουργικήν, ενεδρεύει πάντοτε ο κίνδυνος του "ψυχολογικού υποκειμενισμού", ο πειρασμός του να εκλάβωμεν και να προσφέρωμεν ως πανευματικόν το ψυχολογικόν. Το πράγμα ημπορεί να λάβη την μορφήν μιας αυστηράς προσηλώσεως εις τους τύπους ή τους κανόνας της Εκκλησίας, όπως ημπορεί να εμφανισθή και ως αναζήτησις πνευματικών απολαύσεων και θρησκευτικών συγκινήσεων....Μόνον το ταπεινόν, το καθαρόν, το άγρυπνον, το ησκημένον θεολογικόν πνεύμα ημπορεί να μας προφυλάξη απο τοιούτους κινδύνους. Ούτε αι τυπικαί διατάξεις, ούτε οι εκκλησιαστικοί κανόνες αποτελούν επαρκή εγγύησιν. Η ψυχή εύκολα παρασύρεται από τας υποκειμενικάς εντυπώσεις και...πιστεύει ότι δουλεύει τω Κυρίω, ενώ εις την πραγματικότητα δουλεύει εις τον εγωισμόν και την φιλαυτίαν της..
  Η άρνησις της θεολογικής γνώσεως καταντά θανάσιμον αμάρτημα, σημείον αυταρκείας και ελλείψεως αγάπης, στίγμα δειλίας και κακότητος'  η αναζήτησις του "απλού", του "πρακτικού", της "ουσίας"- όπως λέγομεν- αποδυκνύεται διαβολική μεθοδεία' και κάθε δυσπιστία προς τον ερευνώντα λόγον πρέπει να καταδικάζεται ως παγίς του σατανά. "Εκεί εδειλίασαν φόβω, ού ουκ ήν φόβος" (Ψαλμ. ιγ' 15). Θα ήτο ίσως καλόν να ενθυμούμεθα συχνότερον τους αθανάτους λόγους του μεγάλου μητροπολίτου Μόσχας Φιλαρέτου: "...Εαν αρνήσαι να διδάσκεσαι και να διδάσκης, δεν είσαι μαθητής του Κυρίου".

Πρωτοπρεσβύτερος  Γεώργιος  Φλωρόφσκυ

   Για την αντιγραφή
   π. Παναγιώτης Ρόδης