Όταν συλλογιζόμαστε αγίους όπως
ο ασκητής της ερήμου Μέγας Αντώνιος μας πιάνει μελαγχολία. Όχι γιατί
συνειδητοποιούμε ότι ούτε καν μπορούμε να υποψιαστούμε τα μέτρα της
αγιότητας και της αφιέρωσης στο Θεό που ο ασκητικός αγώνας του είχε
οδηγήσει, αλλά γιατί διαπιστώνουμε πόσο λίγοι για την έγνοια της
πνευματικής προόδου είμαστε.
Από την μία ο κόσμος κατηγορεί όσους θέλουν να μένουν πιστοί χριστιανοί ότι παραλογίζονται, ότι είναι εκτός της λογικής της εποχής τους, και ζητούν όχι την ομοίωση με το Θεό, αλλά με το πνεύμα της εποχής και τους ιδίους, δηλαδή την αποδοχή και βίωση του φρονήματος της σαρκός...
Τέλος, οι λόγοι του Ευαγγελίου ή μένουν άγνωστοι ή θεωρούνται αδύνατον να εφαρμοστούν. Θέλουν κόπο και, κυρίως, χαρά για να ξεκινήσει κανείς και να κρατήσει την ομορφιά τους και έχουμε ξεχάσει οι πολλοί τι σημαίνει κοπιάζω πνευματικά, αλλά και αντλώ δύναμη από τη σχέση μου με το Χριστό για να χαίρομαι τον πνευματικό μου κόπο και να αντέχω.
Είναι άλλοι που μας πιέζουν να αρνιόμαστε τον πνευματικό δρόμο. Είναι ο εαυτός μας που έχει μάθει να πιστεύει λανθασμένα σε έναν Θεό που δεν είναι ούτε δικαστής, ούτε τραπεζίτης. Είναι ο ίδιος ο αγώνας τον οποίο καλούμαστε να καταβάλουμε και έχουμε ήδη κουραστεί από το άγχος της επιβίωσης,από την ευχαρίστηση να ασκούμε τα δικαιώματά μας (που δεν θέλουμε να περιορίσουμε) αλλά και από την έλλειψη χαράς να είμαστε οικείοι του Θεού.
Τον Οποίο Τον αφήνουμε ψηλά και λησμονούμε ότι έγινε άνθρωπος και βρίσκεται παρών ανάμεσά μας για να μας αναπαύσει από τον κόπο και το φορτίο που η πνευματική πρόοδος, αλλά και οι μέριμνες της ζωής μας προσθέτουν.
Ο Άγιος μας διδάσκει τη χαρά του να πιστεύουμε, να κοπιάζουμε, να αγαπούμε, να μη λογαριάζουμε τη γνώμη όσων θεωρούν τρέλα το να είσαι χριστιανός σήμερα.
Ο ησυχαστικός βίος παρέχει την λειτουργική δυνατότητα στην θεία Χάρη.
Ας χαρούμε την μνήμη του και ας τον παρακαλούμε από αυτή τη χαρά του να έχουμε λίγη κι εμείς. Άλλωστε, το είπε και ο ίδιος: χρειάζεται προσευχή.
Για να αντέχουμε στα ποικίλα του βίου.
«Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί».
Από την μία ο κόσμος κατηγορεί όσους θέλουν να μένουν πιστοί χριστιανοί ότι παραλογίζονται, ότι είναι εκτός της λογικής της εποχής τους, και ζητούν όχι την ομοίωση με το Θεό, αλλά με το πνεύμα της εποχής και τους ιδίους, δηλαδή την αποδοχή και βίωση του φρονήματος της σαρκός...
Τέλος, οι λόγοι του Ευαγγελίου ή μένουν άγνωστοι ή θεωρούνται αδύνατον να εφαρμοστούν. Θέλουν κόπο και, κυρίως, χαρά για να ξεκινήσει κανείς και να κρατήσει την ομορφιά τους και έχουμε ξεχάσει οι πολλοί τι σημαίνει κοπιάζω πνευματικά, αλλά και αντλώ δύναμη από τη σχέση μου με το Χριστό για να χαίρομαι τον πνευματικό μου κόπο και να αντέχω.
Είναι άλλοι που μας πιέζουν να αρνιόμαστε τον πνευματικό δρόμο. Είναι ο εαυτός μας που έχει μάθει να πιστεύει λανθασμένα σε έναν Θεό που δεν είναι ούτε δικαστής, ούτε τραπεζίτης. Είναι ο ίδιος ο αγώνας τον οποίο καλούμαστε να καταβάλουμε και έχουμε ήδη κουραστεί από το άγχος της επιβίωσης,από την ευχαρίστηση να ασκούμε τα δικαιώματά μας (που δεν θέλουμε να περιορίσουμε) αλλά και από την έλλειψη χαράς να είμαστε οικείοι του Θεού.
Τον Οποίο Τον αφήνουμε ψηλά και λησμονούμε ότι έγινε άνθρωπος και βρίσκεται παρών ανάμεσά μας για να μας αναπαύσει από τον κόπο και το φορτίο που η πνευματική πρόοδος, αλλά και οι μέριμνες της ζωής μας προσθέτουν.
Ο Άγιος μας διδάσκει τη χαρά του να πιστεύουμε, να κοπιάζουμε, να αγαπούμε, να μη λογαριάζουμε τη γνώμη όσων θεωρούν τρέλα το να είσαι χριστιανός σήμερα.
Ο ησυχαστικός βίος παρέχει την λειτουργική δυνατότητα στην θεία Χάρη.
Ας χαρούμε την μνήμη του και ας τον παρακαλούμε από αυτή τη χαρά του να έχουμε λίγη κι εμείς. Άλλωστε, το είπε και ο ίδιος: χρειάζεται προσευχή.
Για να αντέχουμε στα ποικίλα του βίου.
«Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί».
proskynitis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου