Ένας από
τους μεγαλύτερους θεολόγους του 20ού αιώνα είναι ο π.Γεώργιος Φλωρόφσκι
(1893-1979). Σαγηνευμένος από τη γραφή του, την απαράμιλλη θεολογική
σκέψη και την ακρίβεια πάνω σε δογματικά κεφάλαια πίστεως, παρακινούμαι
για τη παρούσα δημοσίευση που αποτελεί απόσπασμα από το έργο του «Ανατομία προβλημάτων Πίστεως».
«Ο Λόγος σάρξ εγένετο». Εδώ βρίσκεται η πιο μεγάλη χαρά της χριστιανικής πίστεως· εδώ βρίσκεται το πλήρωμα της αποκαλύψεως. Η αποκάλυψις δεν είναι μόνο περί Θεού αλλά και περί του ανθρώπου· και εις την ενσάρκωσιν του Λόγου η σημασία της υπάρξεως του ανθρώπου μας φανερώνεται, γίνεται πραγματικότης. Εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν εφάνη ποιόν είναι το «μέτρον» και ο «ύψιστος στόχος» της ζωής του ανθρώπου, αφού λέγει ο άγιος Ειρηναίος, « ο Υιός του Θεού έγινε Υιός Ανθρώπου, δια να γίνη ο άνθρωπος υιός Θεού » (Ειρηναίου, Κατά Αιρέσεων Γ,10,2). Με την ενσάρκωσιν όχι μόνον αποκαθίσταται η αρχική ολοκληρία και πληρότης της ανθρωπίνης φύσεως, και επανέρχεται εις την κοινωνίαν της με τον Θεόν, την οποίαν είχε χάσει, αλλά και ανακαινίζεται, αναπλάττεται, καινοποιείται. « Ο έσχατος Αδάμ, ο Κύριος, εκ του ουρανού » (Α'Κορ.15,47). Με την ενσάρκωσιν του Λόγου η ανθρωπίνη Του φύσις όχι μόνον «χρίεται» με την υπεράφθονον επ'αυτήν έκχυσιν της Θείας Χάριτος, αλλά και «προσλαμβάνεται» υπό του Λόγου εις μίαν υποστατικήν μετ'αυτού ενότητα, ως η «ανθρωπότης» (ανθρώπινη φύσις) Αυτού, αφού έκτοτε παραμένει πάντοτε αδιαιρέτως και αχωρίστως παρούσα εις την Θείαν υπόστασιν Του. [...]
Εις αυτό έγκειται ο αδιαμφισβήτητος νόμος της αληθινής ζωής: «σὺ ὃ σπείρεις, οὐ ζωοποιεῖται ἐὰν μὴ ἀποθάνῃ» (Α'Κορ.15,36). [...] Το βάπτισμα είναι μία εν Χριστώ ανάστασις· μία συν Αυτώ και εν Αυτώ έγερσις διά μίαν νέαν αθάνατον ζωήν. «συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι, ἐν ᾧ καὶ συνηγέρθητε διὰ τῆς πίστεως τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐγείραντος αὐτὸν ἐκ τῶν νεκρῶν» (Κολ.2.12), λέγει ο απόστολος. Συνηγέρθησαν, ακριβώς επειδή είχαν συνταφή. « εἰ γὰρ συναπεθάνομεν, καὶ συζήσομεν» (Β' Τιμ.2.11). Με το βάπτισμα του ο πιστός γίνεται μέλος του Χριστού, εγκεντρίζεται εις το σώμα Του· «ἐν ἑνὶ Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν» (Α'Κορ.12.13). Έτσι η Χάρις του αναστάντος Χριστού απλώνεται εις όλους. «Απλώνεται»- όχι «θα απλωθεί». Δεν πρόκειται μόνον δια την μέλλουσαν, την Κοινήν Ανάστασιν, αλλά και δια την πνευματικήν αναγέννησιν που πραγματοποιείται κατά το βάπτισμα, δηλ. δια την ένωσιν με τον Χριστόν, που είναι ο αρραβών της αναστάσεως και αιωνίου ζωής».
Αρχαίο Βαφτιστήρι-Παναγιά Εκατοπυλιανή
«Ο Λόγος σάρξ εγένετο». Εδώ βρίσκεται η πιο μεγάλη χαρά της χριστιανικής πίστεως· εδώ βρίσκεται το πλήρωμα της αποκαλύψεως. Η αποκάλυψις δεν είναι μόνο περί Θεού αλλά και περί του ανθρώπου· και εις την ενσάρκωσιν του Λόγου η σημασία της υπάρξεως του ανθρώπου μας φανερώνεται, γίνεται πραγματικότης. Εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν εφάνη ποιόν είναι το «μέτρον» και ο «ύψιστος στόχος» της ζωής του ανθρώπου, αφού λέγει ο άγιος Ειρηναίος, « ο Υιός του Θεού έγινε Υιός Ανθρώπου, δια να γίνη ο άνθρωπος υιός Θεού » (Ειρηναίου, Κατά Αιρέσεων Γ,10,2). Με την ενσάρκωσιν όχι μόνον αποκαθίσταται η αρχική ολοκληρία και πληρότης της ανθρωπίνης φύσεως, και επανέρχεται εις την κοινωνίαν της με τον Θεόν, την οποίαν είχε χάσει, αλλά και ανακαινίζεται, αναπλάττεται, καινοποιείται. « Ο έσχατος Αδάμ, ο Κύριος, εκ του ουρανού » (Α'Κορ.15,47). Με την ενσάρκωσιν του Λόγου η ανθρωπίνη Του φύσις όχι μόνον «χρίεται» με την υπεράφθονον επ'αυτήν έκχυσιν της Θείας Χάριτος, αλλά και «προσλαμβάνεται» υπό του Λόγου εις μίαν υποστατικήν μετ'αυτού ενότητα, ως η «ανθρωπότης» (ανθρώπινη φύσις) Αυτού, αφού έκτοτε παραμένει πάντοτε αδιαιρέτως και αχωρίστως παρούσα εις την Θείαν υπόστασιν Του. [...]
Αρχαίο Βαφτιστήρι-Παναγιά Εκατοπυλιανή
Η ενσάρκωσις του Λόγου ήταν μία εν απολύτω εννοία Θεοφάνεια, ή, μάλλον, «φανέρωσις της Ζωής». Ο Χριστός είναι ο Λόγος της Ζωής. «ἡ
ζωὴ ἐφανερώθη, καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν
ζωὴν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦν πρὸς τὸν πατέρα καὶ ἐφανερώθη ἡμῖν» (Α'Ιωάν. 1,1-2). Η ενσάρκωσις του Λόγου είναι η ζωοποίησις του ανθρώπου· η ανάστασις της ανθρωπίνης φύσεως. Είναι σαφές ότι η ευαγγελική ιστορία περί του Θεού Λόγου αρχίζει με την ενσάρκωσιν. Ολοκληρώνεται με τον θάνατον Του, τον «θάνατον Σταυρού» (Φιλ. 2,8). Δηλ. η Ζωή μας φανερώνεται δια θανάτου: Και εις αυτό έγκειται όλον το μυστηριώδες «παράδοξον» της χριστιανικής πίστεως. Ζωή δια θανάτου: και μάλιστα ως ανάστασις από θάνατον εκούσιον: Ζωή από τον τάφον και εκ του τάφου: Τα επί μέρους άτομα, μπορούν να γεννηθούν εις την αληθινήν και αιωνίαν ζωήν μόνον αν «νεκρωθούν» εν τω βαπτίσματι, μόνον αν διά του βαπτίσματος «συνταφούν» τω Χριστώ· και μπορούν να αναγεννηθούν εν Χριστώ μόνον από την κολυμβήθραν-τάφον.
Εις αυτό έγκειται ο αδιαμφισβήτητος νόμος της αληθινής ζωής: «σὺ ὃ σπείρεις, οὐ ζωοποιεῖται ἐὰν μὴ ἀποθάνῃ» (Α'Κορ.15,36). [...] Το βάπτισμα είναι μία εν Χριστώ ανάστασις· μία συν Αυτώ και εν Αυτώ έγερσις διά μίαν νέαν αθάνατον ζωήν. «συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι, ἐν ᾧ καὶ συνηγέρθητε διὰ τῆς πίστεως τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐγείραντος αὐτὸν ἐκ τῶν νεκρῶν» (Κολ.2.12), λέγει ο απόστολος. Συνηγέρθησαν, ακριβώς επειδή είχαν συνταφή. « εἰ γὰρ συναπεθάνομεν, καὶ συζήσομεν» (Β' Τιμ.2.11). Με το βάπτισμα του ο πιστός γίνεται μέλος του Χριστού, εγκεντρίζεται εις το σώμα Του· «ἐν ἑνὶ Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν» (Α'Κορ.12.13). Έτσι η Χάρις του αναστάντος Χριστού απλώνεται εις όλους. «Απλώνεται»- όχι «θα απλωθεί». Δεν πρόκειται μόνον δια την μέλλουσαν, την Κοινήν Ανάστασιν, αλλά και δια την πνευματικήν αναγέννησιν που πραγματοποιείται κατά το βάπτισμα, δηλ. δια την ένωσιν με τον Χριστόν, που είναι ο αρραβών της αναστάσεως και αιωνίου ζωής».
Ανατομία προβλημάτων πίστεως, πρωτοπρ. Γεωργίου Φλωρόφσκι
Εκδόσις Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως Πρέβεζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου